هیبریداسیون بین گونه ای و بین جنسی ( اینتر ژنریک)

هیبریداسیون بین گونه ای و بین جنسی ( اینتر ژنریک)

گاهی اتفاق می افتد که بجای تلاقی نژادهای مختلف داخل یک گونه، افراد از گونه‌های مختلف با هم تلاقی یابند که آنرا هیبریداسیون بین گونه ای می نامند. مثال کلاسیک آن تولید قاطر و استر است. همچنین در مناطق گرمسیری تولید براهمان از هیبریداسیون گاو (Bos Taurus) با زبو ( Bos indicus ) قابل ذکر است. این هیبریدها به شرایط محیطی بومی به خوبی سازش پذیر شده و ضمن حفظ ساختار ژنتیکی جمعیت اولیه، از اثر هتروزیش قابل ملاحظه ای برخوردار هستند. ماده های براهمن توسط گاوهای نر نژاد اروپایی ( مخصوصا شاروله و لیموزین) بارور می شوند تا دام های گوشتی را بوجود آورند.

همچنین می توان در مواردی حیواناتی از جنس[1] های مختلف را پدید آورد که به آن هیبریداسیون اینترژنریک گفته می شود. مثلا تلاقی اردک معمولی Anas Platyrhyncos ) ) با اردک وحشی  ( Cairina moschata) موجب پدید آمدن مولارد[2] می شود که برای تولید جگر غاز پرورش می یابد. این تلاقی را اینترژنریک می نامند.

---

[1] منظور جنس نر و ماده نیست. بلکه از نظر جانور شناسی طبقه قبل از گونه " جنس" مطرح است (م).

[2] Mulard

از کتاب: اصلاح نژاد دامهای اهلی ترجمه دکتر عباس رافت. انتشارات دانشگاه تبریز

آمیخته گری گاو شیری به منظور بهبود باروری

آمیخته گری گاو شیری به منظور بهبود باروری

باروری گاوهای شیری کاهش یافته است بطوریکه گزارش شده باروری موفق در پریم هلشتیان به مقدار 35درصد و نرماندی و مونتبلیارد به 50درصد رسیده است.  درصد گاوهایی که سه بار تلقیح شده اند تا آبستن شوند در نرماندی و مونتبلیارد 20 % و در هلشتاین 30 % بوده است.

به منظور حل این مشکل، یکسری اقدامات غیر ژنتیکی از قبیل بهداشت، تغذیه مناسب در اواخر دوره شیردهی، تشخیص فحلی و ...) لازم است. در سطح ژنتیکی، سه راه حل وجود دارد:

- گزینش پلی ژنی،

- گزینش ژنومی،

- آمیخته گری.

در فصل 10 ذکر شد که با استفاده از گرینش داخل نژادی می توان تاحدودی سطح ژنتیکی گله را از نظر باروری بهبود بخشید.

گزینش پلی ژنی در جهت دستیابی به پیشرفت ژنتیکی با محدودیت هایی مواجه است:

- وراثت پذیری ضعیف باروری که باعث CD متوسط در طریق پدر-فرزند و  اندک در طریق مادر-فرزند می شود.

- فاصله طولانی بین نسلی در طرق پدر-فرزند در هنگام اجرا در آزمون نتاج.

- تراکم اندک گزینش در هنگام انتخاب مادران نلیسه.

آمیخته گری بین دو نژادشیری باعث می شود ژنتیک آن دو با هم مخلوظ شدهو عملکرد پرورشی بویزه از نظر باروری به کمک اثر هتروزیس بهبود پیدا کند. تحقیقاتی که اخیرا در کالیفرنیا انجام شده نشان داده است که آمیخته گری بین نژادهای شیری بویژه بین هلشتین و مونتبلیارد جالب توجه است.

از کتاب: اصلاح نژاد دامهای اهلی ترجمه دکتر عباس رافت. انتشارات دانشگاه تبریز